Περί φόβου ο λόγος

Φόβος...
Πάντα με θυμάμαι να φοβάμαι...
Ένα από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μου
Από κάτι ανώδυνο όπως το σκοτάδι μέχρι κάτι επώδυνο όπως η μοναξιά
Και τελικά έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι...μήπως αυτός ο φόβος με κρατάει πίσω και δεν με αφήνει να ανέβω το επόμενο σκαλοπάτι; Ρητορική η ερώτηση καθώς αντιλαμβάνομαι ότι η απάντηση είναι θετική...απλά η λύση μου διαφεύγει।.Και το θέμα είναι πως δεν ξέρω από που προέρχεται όλο αυτό καθώς και μόνη μου έχω ζήσει (αφού σπούδαζα σε άλλη πόλη) επομένως και κάποιες σοβαρές καταστάσεις έχω αντιμετωπίσει.
Φοβάμαι να ανοιχτώ σε κάποιον, φοβάμαι να εκφράσω τα συναισθήματα μου, να ταξιδέψω μόνη και άλλα πολλά.
Και τώρα είμαι έτοιμη να πάρω μια μεγάλη -για μένα- απόφαση ασήμαντη -για τους υπόλοιπους-
Ναι λοιπόν το καλοκαίρι θέλω να κάνω ένα ταξίδι με προορισμό αυτόν που πάντα ονειρευόμουν॥την Ιταλία. Άγαπώ ότι έχει σχέση με την Ιταλία..την όμορφη Τοσκάνη..την αρχιτεκονική των κτιρίων της, την ιταλικά τέχνη,την ιταλική γλώσσα κ.α.
Από πέρυσι λοιπόν σκεφτόμουν να κάνω ένα ταξίδι εκεί σε συνδυασμό με την παρακολούθηση κάποιων μαθημάτων για την εκμάθηση της γλώσσας. Οκ, πέρυσι τα ιταλικά μου ήταν ακόμη σε αρκετά χαμμηλό επίπεδο φέτος όμως κάτι παραπάνω ξέρω και θα πάω για να μάθω το κάτι παραπάνω
Και ήρθε η ώρα τελικά...Ένα ταξίδι εκεί εντελώς μόνη μου. Νομίζω πως το χρειάζομαι..κάπως έτσι θα πείσω τον εαυτό μου ότι έκανα το παραπάνω βήμα στο να σταματήσω να είμαι τόσο φοβιτσιάρα. Και όταν το πραγματοποιήσω θα είμαι περήφανη γι αυτό!
Σε κάποιους ίσως ακουστεί αστείο άλλα νομίζω ότι αυτοί -που όπως εγώ αποφεύγουν να βρεθούν αντιμέτωποι με τους δικούς τους φόβους- θα με καταλάβουν.
Ελπίζω σε λίγο καιρό λοιπόν να κρατάω το εισιτήριο στο χέρι μου!
Arrivederci amici, a presto