Για ποια αγάπη μου μιλάς

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ
"Η ΑΓΑΠΗ"

Α! Τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα
αν είναι να' ρθει θε να 'ρθει
δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα
θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της
τα δυο τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε
Κι όταν γελώντας να της πεις
θα σε ρωτήσει "Ποια είμαι εγώ"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα
θα καταλάβεις ποια 'ναι

Δεν ωφελεί να καρτεράς!
Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει
κλειστά όλα να 'ναι
αντίκρυ σου θα δεις να στέκεται ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της
πρώτη θα σ'αγκαλιάσει
Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι
για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σε αυτήν
κι ομπρός στα πόδια της συρθείς
αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει
αλλιώς θα προσπεράσει...

******************************************

Αυτή η προσμονή είναι τόσο γλυκιά...όταν είσαι έφηβος!Όταν όμως περνά ο καιρός και εσύ εξακολουθείς να καρτεράς την αγάπη στην πόρτα του σπιτιού με τα μάτια στο δρόμο γίνεται αγχωτική..κι όταν απλά σε προσπερνάει (νομίζοντας πως αγαπήθηκες από κάποιον μέχρι να συνειδητοποιήσεις την ουτοποία της όλης κατάστασης,είτε όντας ζευγαρωμένοι όλοι εσύ όπως και η αγαπημένη μου Χαρούλα αναρωτιέστε "Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω") τότε η προσμονή γίνεται απογοήτευση και πίκρα και η πίκρα εκφράζεται με δάκρυα.Και η σκέψη που έρχεται στο μυαλό,η λέξη που έρχεται στα χείλη είναι το "γιατί".Γιατί η μοίρα ορισμένων ανθρώπων είναι συνυφασμένη με τη μοναξιά?Είναι κάπως άδικο...